یکی از ارزش های بنیادین من رشد و توسعه خودم و کمک به دیگران برای رشد و توسعه خودشان
است .
ما رشد می کنیم و
علاوه بر رضایتمندی بیشتر از زیستنمان ، در ارتقای سطح رضایتمندی اجتماعی هم می
کوشیم .
از این جمله های شعار گونه بگذریم
روندی که در حال حاضر برای نوشته هایم در سایت در نظر گرفته ام را بصورت مختصر برایتان توضیح می دهم
( قرار نیست این روند ثابت باقی بماند و احتمالا به مرور زمان تغییر خواهد کرد )
برای توسعه فردی لازم است :
ارزشهایمان را به دقت بشناسیم
اهدافمان را مشخص کنیم
و درک مناسبی از وضعیت موجودمان داشته باشیم .
پس به دیدار خودمان می رویم
ارزش ها ، اهداف ، نقاط
قوت و ضعف ، مدل ذهنی ، تیپ شخصیتی ، علاقمندی ها ، باور ها ، عادت ها ، ایده ها ،
چالش ها و… بخش هایی از ما (منظور از ما
به نوعی تمام وجود ماست ) را تشکیل می دهند . به دیدارشان می رویم .
دیدار ؟ برای چه ؟
در دیدار ، ما بینش دقیق تری نسبت به خودمان پیدا می کنیم ؛
تلاش می کنیم صداهای درونمان را بشنویم و بشناسیم ، چرایی ها و چگونگی هایمان را
تا حد ممکن دریابیم و ابعاد مختلف وجودمان را درک کنیم و …
در دیدار با خود ما با ارزشمند ترین دارایی مان یعنی خودمان دیدار می کنیم
شگفت انگیز نیست ؟
ما علاوه بر اینکه نیازمند دیده شدن توسط افراد پیرامون خود
هستیم به شدت و به میزان بسیار بیشتری نیازمند دیده شدن توسط خودمان هستیم .
دیده شدن هر چقدر که با قضاوت کمتری انجام شود و درک دقیق تری از وضعیت موجودمان بدهد بهتر می تواند ما را برای رضایت مندی از بودنمان و بهبودمان یاری کند .
اگر چه اکثر ما بیشتر از هر کس دیگری با خودمان دیدار داشته
ایم اما در مسیر توسعه می خواهیم دیدارمان را صمیمیت بیشتر و شناخت عمیق تری
ببخشیم تا بتوانیم شکوهمندانه تر و موثر تر پیش برویم .
این دیدار را به عنوان رکن متمایز مسیر توسعه در نظر
میگیریم و پیش می رویم .
از ابزار های مختلف
بهره می گیریم .
از کتاب ها و مکاتب مختلف ، از آدم ها و تجربه هایشان ، از
تکنیک ها و روش های سودمند ، از تجربه ها و افکار خودمان ، از حس و شهود مان و …
بهره می گیریم تا به توسعه معنایی جدید ببخشیم و خشنودی بیشتری را تجربه کنیم .
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس ، خود راه بگویدت که چون باید رفت
پا در راه توسعه می گذاریم خودِ راه می گویدمان که چون باید رفت …